ความรักครั้งแรก และ อาจจะเป็นรักสุดท้ายของผม (เขียนจากเรื่องจริง) #1
ความรักครั้งแรก และ อาจจะเป็นรักสุดท้ายของผม (เขียนจากเรื่องจริง)
เรื่องเล่าทั้งหมด แด่ : ซูริจัง (สุดที่รักของผม)
วันและเวลา : 22:48 1/11/2562
หลังเรียนจบ ปวช.มา ตอนนั้นอายุ 20... ผมสมัครเรียนรามคำแหง คณะวิทยาศาสตร์ เอกอิเล็กทรอนิกส์ รหัส 50 ตามสไตล์ของบ้านคนมีเงินน้อย ผมเรียนที่นั่นอยู่ครึ่งปี ก่อนที่จะย้ายคณะ มาเป็นคณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาไทย ตอนแรกว่าจะเปลี่ยนเป็น คณะบริหาร ธุรกิจต่างประเทศ...
ในช่วงเวลานั้น มันมีรร.การบินแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น เปิดรับสมัครสอบชิงทุน ด้วยความที่ผมดวงดี ผมสอบติดครับ (เย่ๆ!!) การย้ายไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง มันรู้สึกแปลกๆ ภาษาญี่ปุ่นอันอ่อนด๋อย ที่เรียนมาจาก หนัง ซีรี่ส์ การ์ตูน และเอวี 555+ (ช่วงเวลาเรียนที่นั่น จะเล่าแยกครับ)
วันหนึ่ง ตอนหัวค่ำ ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่สวนสาธารณะ เธอกำลังนั่งกินขนม แบบเอาเป็นเอาตายอยู่ พร้อมกับโยกชิงช้าเบาๆ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร จู่ๆเธอก็มายัดขนมถุงเบอเริ่้มใส่ผม แล้วก็พูดว่า "เดี๋ยวมานะ" ผมก็คิดในใจ "เฮ้ย!! อะไรเนี่ย!?" ผ่านไปไม่นาน เธอก็กลับมา หยิบถุงขนม แล้วก็เดินจากไป ผมนี่...อึ้งรับประทาน 555+
วันหนึ่ง (อีกแล้ว 555+) ผมเจอเธอในร้าน โอโคโนะมิยากิ (กะหล่ำผสมไข่ คลุกแล้วเอาไปทอด) เธอนั่งกินคนเดียว ผมก็เลยไปนั่งข้างๆ เธอสั่งของเพิ่ม ผมเลยขอเสียมารยาทซะเลย โดยการหยิบเอาของเธอ มากิน 555+ แล้วเธอก็หันควับมาทันที (ก็ปิกะตกหนิ) ผมเลยสั่งเมนูของเธออีกชุด...แล้วผมก็พูดว่า "รอหน่อยนะ" แล้วพูดเบาๆว่า "เอาคืนเรื่องคราวก่อน" พอเธอกินเสร็จ เธอกำลังจะออกจากร้าน ผมที่ยังกินไม่เสร็จ ก็วางเงินที่โต๊ะ แล้วลุกตามเธอไป
ผมเห็นเธอนั่งคร่อมมอไซด์ ผมพูดว่า "ผู้หญิงตัวนิดเดียว ขับรถคันเบอเริ่มเลย" (ช็อปเปอร์) เธอพูดว่า "เรื่องของฉันน่าาาา!!" แล้วเธอก็ขับรถจากไป... ผมคิดในใจ "ดูๆไปก็ น่ารักดีหนิ"วันหนึ่ง (อีกแล้วเหรอฟ่ะ!?) ผมเจอเธออีกครั้ง ตอนกลางวัน ที่สวนสาธารณะกับชิงช้าเช่นเดิม แต่คราวนี้เธอนั่งซึม ผมเลยเดินเข้าไปนั่งชิงช้าข้างๆ แล้วพูดว่า "มานั่งซึมอะไรตรงนี้คนเดียว" เธอพูดว่า "ไม่ต้องมายุ่ง" ผมเลยพูดว่า "ถึงผมจะกวนตีนแบบนี้ แต่ก็เป็นที่ปรึกษาให้ได้นะ" เธอหันมามอง แล้วพูดว่า "ห๊ะ!?" ผมเลยพูดต่อ "ไหน ลองเล่าให้ผมฟังสิว่า เป็นเพราะอะไรถึงมานั่งซึม" เธอพูด "อ่อ จะลองบอกหน่อยก็ได้ เห็นแก่การพบเจอกันบ่อยๆ" ผม...เงียบ...
เธอบอกว่า ครูที่ฝึกสอนการเป็นคาบิน (แอร์โฮสเตส) ดุมากเลย แถมยังถูกไล่อีกด้วย ครูแกพูดว่า "ถ้าไม่อยากเป็น ก็อย่ามาเรียนที่นี่สิ มีงานอื่นในทำอีกตั้งเยอะแยะ" เธอบอกว่า "ทำไมฉันจะไม่อยาก ฉันตั้งใจอยู่ตลอดเวลา แต่ทำไม ทำไม" ผมเลยพูดขึ้นว่า "ตามมานี่ จะพาไปที่ๆหนึ่ง"
ผมโบกแท๊กซี่ แล้วโทรหาคนๆหนึ่ง เมื่อถึงสถานที่ ผมทักทายกับคนที่ผมโทรหา พร้อมกับจูงมือเธอแล้วเดินนำหน้า เบื้องหน้าผมคือ เครื่องบินเซสน่า (เครื่องบินเล็ก แบบ 1 ใบพัด // ตอนนั้นผมสอบผ่าน PPL แล้วนะ (ใบอนุญาติบิน เครื่องบินขนาดเล็ก)) ผมจูงเธอมายืนที่เครื่องบิน แล้วผมก็พูดว่า "ขึ้นไปนั่งสิ" เธอพูดว่า "นาย นายเป็นใครกัน!?" เสียงเธอดูสงสัยสุดๆ เธอก็ยังคงปักหลักยืนอยู่ที่เดิม ผมเลยเปิดประตู แล้วจับเธอยัดเข้าไป 555+
เมื่อเธอนั่งบนเครื่องบินแล้ว ผมก็ขึ้นเครื่อง เช็คนู้นนี่นั่น (เตรียมตัวเทคออฟ) ในระหว่างที่ผมทำการนำเครื่องขึ้น เธอนั่งหลับตาอยู่ตลอดเวลา เธอพูดว่า "มันจะไม่ตกใช่ไหม? มันจะไม่ตกใช่ไหม?" ผมเลยพูดว่า "แหงสิ!! ฝีมือระดับนี้แล้ว" เมื่อเครื่องอยู่ในระนาบปกติ ผมหันไปทางเธอ เธอก็ยังคงหลับตาปี๋เชียว ผมอมยิ้ม (เพราะว่าน่ารักดี เหมือนกับเด็กน้อยเลย) ผมพูดว่า "ว้าว!! วันนี้ท้องฟ้าสวยจัง" เธอพูด "โกหกป่าวเนี่ย เครื่องกำลังตกอยู่ใช่ไหม?" ผมบอกเธอว่า "ลองลืมตาขึ้นมาดูสิ" เธอค่อยๆลืมตา...แล้วเธอก็พูดดังๆว่า "โอ้โห!! ทำไมท้องฟ้ามันสวยจัง" ผมพูด "ใช่ไหมละ 555+" (แล้ววันนั้นเอง ก็เป็นวันที่พวกเรา ได้รู้จักชื่อของกันและกัน)
-------------------
สรุป : ผมอาจจะไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ผมเนี่ย!! ที่จะรักคุณไปตลอดกาล...
ปล.You are my everything
เรื่องเล่าทั้งหมด แด่ : ซูริจัง (สุดที่รักของผม)
วันและเวลา : 22:48 1/11/2562
หลังเรียนจบ ปวช.มา ตอนนั้นอายุ 20... ผมสมัครเรียนรามคำแหง คณะวิทยาศาสตร์ เอกอิเล็กทรอนิกส์ รหัส 50 ตามสไตล์ของบ้านคนมีเงินน้อย ผมเรียนที่นั่นอยู่ครึ่งปี ก่อนที่จะย้ายคณะ มาเป็นคณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาไทย ตอนแรกว่าจะเปลี่ยนเป็น คณะบริหาร ธุรกิจต่างประเทศ...
ในช่วงเวลานั้น มันมีรร.การบินแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น เปิดรับสมัครสอบชิงทุน ด้วยความที่ผมดวงดี ผมสอบติดครับ (เย่ๆ!!) การย้ายไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง มันรู้สึกแปลกๆ ภาษาญี่ปุ่นอันอ่อนด๋อย ที่เรียนมาจาก หนัง ซีรี่ส์ การ์ตูน และเอวี 555+ (ช่วงเวลาเรียนที่นั่น จะเล่าแยกครับ)
วันหนึ่ง ตอนหัวค่ำ ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่สวนสาธารณะ เธอกำลังนั่งกินขนม แบบเอาเป็นเอาตายอยู่ พร้อมกับโยกชิงช้าเบาๆ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร จู่ๆเธอก็มายัดขนมถุงเบอเริ่้มใส่ผม แล้วก็พูดว่า "เดี๋ยวมานะ" ผมก็คิดในใจ "เฮ้ย!! อะไรเนี่ย!?" ผ่านไปไม่นาน เธอก็กลับมา หยิบถุงขนม แล้วก็เดินจากไป ผมนี่...อึ้งรับประทาน 555+
วันหนึ่ง (อีกแล้ว 555+) ผมเจอเธอในร้าน โอโคโนะมิยากิ (กะหล่ำผสมไข่ คลุกแล้วเอาไปทอด) เธอนั่งกินคนเดียว ผมก็เลยไปนั่งข้างๆ เธอสั่งของเพิ่ม ผมเลยขอเสียมารยาทซะเลย โดยการหยิบเอาของเธอ มากิน 555+ แล้วเธอก็หันควับมาทันที (ก็ปิกะตกหนิ) ผมเลยสั่งเมนูของเธออีกชุด...แล้วผมก็พูดว่า "รอหน่อยนะ" แล้วพูดเบาๆว่า "เอาคืนเรื่องคราวก่อน" พอเธอกินเสร็จ เธอกำลังจะออกจากร้าน ผมที่ยังกินไม่เสร็จ ก็วางเงินที่โต๊ะ แล้วลุกตามเธอไป
ผมเห็นเธอนั่งคร่อมมอไซด์ ผมพูดว่า "ผู้หญิงตัวนิดเดียว ขับรถคันเบอเริ่มเลย" (ช็อปเปอร์) เธอพูดว่า "เรื่องของฉันน่าาาา!!" แล้วเธอก็ขับรถจากไป... ผมคิดในใจ "ดูๆไปก็ น่ารักดีหนิ"วันหนึ่ง (อีกแล้วเหรอฟ่ะ!?) ผมเจอเธออีกครั้ง ตอนกลางวัน ที่สวนสาธารณะกับชิงช้าเช่นเดิม แต่คราวนี้เธอนั่งซึม ผมเลยเดินเข้าไปนั่งชิงช้าข้างๆ แล้วพูดว่า "มานั่งซึมอะไรตรงนี้คนเดียว" เธอพูดว่า "ไม่ต้องมายุ่ง" ผมเลยพูดว่า "ถึงผมจะกวนตีนแบบนี้ แต่ก็เป็นที่ปรึกษาให้ได้นะ" เธอหันมามอง แล้วพูดว่า "ห๊ะ!?" ผมเลยพูดต่อ "ไหน ลองเล่าให้ผมฟังสิว่า เป็นเพราะอะไรถึงมานั่งซึม" เธอพูด "อ่อ จะลองบอกหน่อยก็ได้ เห็นแก่การพบเจอกันบ่อยๆ" ผม...เงียบ...
เธอบอกว่า ครูที่ฝึกสอนการเป็นคาบิน (แอร์โฮสเตส) ดุมากเลย แถมยังถูกไล่อีกด้วย ครูแกพูดว่า "ถ้าไม่อยากเป็น ก็อย่ามาเรียนที่นี่สิ มีงานอื่นในทำอีกตั้งเยอะแยะ" เธอบอกว่า "ทำไมฉันจะไม่อยาก ฉันตั้งใจอยู่ตลอดเวลา แต่ทำไม ทำไม" ผมเลยพูดขึ้นว่า "ตามมานี่ จะพาไปที่ๆหนึ่ง"
ผมโบกแท๊กซี่ แล้วโทรหาคนๆหนึ่ง เมื่อถึงสถานที่ ผมทักทายกับคนที่ผมโทรหา พร้อมกับจูงมือเธอแล้วเดินนำหน้า เบื้องหน้าผมคือ เครื่องบินเซสน่า (เครื่องบินเล็ก แบบ 1 ใบพัด // ตอนนั้นผมสอบผ่าน PPL แล้วนะ (ใบอนุญาติบิน เครื่องบินขนาดเล็ก)) ผมจูงเธอมายืนที่เครื่องบิน แล้วผมก็พูดว่า "ขึ้นไปนั่งสิ" เธอพูดว่า "นาย นายเป็นใครกัน!?" เสียงเธอดูสงสัยสุดๆ เธอก็ยังคงปักหลักยืนอยู่ที่เดิม ผมเลยเปิดประตู แล้วจับเธอยัดเข้าไป 555+
เมื่อเธอนั่งบนเครื่องบินแล้ว ผมก็ขึ้นเครื่อง เช็คนู้นนี่นั่น (เตรียมตัวเทคออฟ) ในระหว่างที่ผมทำการนำเครื่องขึ้น เธอนั่งหลับตาอยู่ตลอดเวลา เธอพูดว่า "มันจะไม่ตกใช่ไหม? มันจะไม่ตกใช่ไหม?" ผมเลยพูดว่า "แหงสิ!! ฝีมือระดับนี้แล้ว" เมื่อเครื่องอยู่ในระนาบปกติ ผมหันไปทางเธอ เธอก็ยังคงหลับตาปี๋เชียว ผมอมยิ้ม (เพราะว่าน่ารักดี เหมือนกับเด็กน้อยเลย) ผมพูดว่า "ว้าว!! วันนี้ท้องฟ้าสวยจัง" เธอพูด "โกหกป่าวเนี่ย เครื่องกำลังตกอยู่ใช่ไหม?" ผมบอกเธอว่า "ลองลืมตาขึ้นมาดูสิ" เธอค่อยๆลืมตา...แล้วเธอก็พูดดังๆว่า "โอ้โห!! ทำไมท้องฟ้ามันสวยจัง" ผมพูด "ใช่ไหมละ 555+" (แล้ววันนั้นเอง ก็เป็นวันที่พวกเรา ได้รู้จักชื่อของกันและกัน)
-------------------
สรุป : ผมอาจจะไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ผมเนี่ย!! ที่จะรักคุณไปตลอดกาล...
ปล.You are my everything
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น